Stap voor stap

De eerste 4 weken zitten er al op, dat betekende voor mij op naar een nieuw project! Maar eerst afgelopen week. Maandag nam ik de overgebleven pannenkoeken mee naar het ziekenhuis, gelukkig nog een hele stapel, want de meesten vonden het heerlijk. Vorige week had ik Ynumbieka geproeft dus nu was het tijd om Nederland te vertegenwoordigen met pannenkoeken. Maandagochtend keek ik mee met de wondverzorging. Zelf kreeg ik ook een patient toegewezen, een vrouw met een geamputeerde arm waar nog flink veel verband omheen zat. Soms heb je zn moment van wat doe ik hier nou weer mee.. Dit was er zn een! Al meerdere keren uitgelegd dat ik geen doktor of verpleegkundige ben, maar zorgmanagement heb gestudeerd. Uiteindelijk kunnen uitleggen dat het gewoon niet verantwoord is, de meeste patienten spreken geen engels en hebben van een pijngrens nog nooit gehoord. 's Middags ben ik begonnen met het berekenen van het gemiddeld aantal patienten in augustus. Wat een klus zonder computer, ik waardeer een Excel bestandje nu echt! Na het ziekenhuis samen met de oma opzoek naar het postkantoor om de post te halen die mama had gestuurd vanuit NL, helaas nog niet binnen. Daarna foto's laten afdrukken voor de familie. Ook al doe je niet hele rare of spannende dingen, je bent er hier al snel 2.5 uur mee bezig. 's Avonds ging ik nog naar de oma, ze had stof en sandalen voor me gekocht, heel erg leuk! Gelijk door naar de kleermaker om er nog een jurk van te laten maken. Dinsdag was een heftige dag, veel hele zieke kinderen en spoedgevallen. Terwijl ik bezig was met het gemiddelde aantal patienten te tellen, kwam D met een noodgang binnen. Dat had ik nog niet eerder iemand zien doen. Ik kan het goed met hem vinden en vroeg wat er was, wederom een emergency. Hij zocht naar medicijnen uit zijn tas om te proberen of het zou helpen. Even later kwam hij terug, de patient was overleden. Het bleek dat de patient gisteren een hartaanval had gehad, maar niet naar het ziekenhuis was gegaan. Vandaag moest hij bloed overgeven en was nu wel naar het ziekenhuis gekomen, helaas dus te laat. Zulke gevallen zijn heftig, je voelt je zo machteloos, omdat je niets kunt doen. Het enige is nog gemotiveerder het gemiddelde berekenen, om zo hopelijk genoeg geld voor materialen te krijgen. 's Middags ben ik de foto's gaan halen, erg leuk! Daarna gevraagd naar een shop waar ik een poster kan laten printen voor het ziekenhuis. Het is vaak 1 grote chaos op de afdeling, ik hoop dat een poster waarop de procedure is afgebeeld (veel patienten zijn analfabeet) dit kan verhelpen. Na wat zoeken kwam ik in een shop waar ze het konden printen. Geen printer te zien, maar toch zo goed mogelijk uitgelegd wat ik bedoelde. Met enige twijfel ging ik naar huis.. Woensdag eerst met de gastmoeder naar de bank om een rekening te openen, na 2.5 uur stonden we buiten zonder rekeningnummer maar die zou nog volgen. Snel door naar het ziekenhuis waar het alweer vol zat. 's Middags cadeaus gaan kopen voor het afscheidsfeestje van donderdag. Net toen ik thuis was werd ik gebeld, het concept van de poster was klaar! Ik weer naar de stad, en wauw het was echt heel mooi geworden, printen maar :) Donderdag was alweer de laatste dag in het ziekenhuis, snoepjes meegenomen en de poster was 's middags klaar. In het ziekenhuis waren ze echt enthousiast over de poster, het is van plastic en zal dus ook langer heel blijven. Ik hoop natuurlijk dat het gaat helpen, maar alleen al de bewust wording van de staff (educatie naar patienten/ andere werkwijze) is al een hele stap! Als laatst nog met het afdelingshoofd een soort report besproken over wat de verschillen zijn, en eventuele verbeterpunten voor de afdeling. Erg leuk en nuttig om te doen voor alle 2. Ik denk namelijk dat wij ook kunnen leren van Ghana. Daarna was het tijd om afscheid te nemen, erg jammer want ik heb een leuke tijd gehad hier. 's Middags weer langs het postkantoor helaas nog geen post, een Engelse vrijwilliger gaat het nu ophalen. 's Avonds deelde ik thuis de cadeaus, stroopwafels en foto's uit, echt jammer om weg te gaan! Vrijdagochtend vroeg met de bus van Tamale naar Kumasi, hier kwam de coordinator van SYTO mij ophalen. Na een paar ghaneese uurtjes, kwam mijn gastvader om me naar Bekwai te brengen. Het nieuwe gastgezin is leuk! Er zijn 5 kinderen (16,11,3,3 en 1 jaar). Je kunt merken dat het hier rond Kumasi al verder ontwikkeld is, betere auto's, huisjes en ook het gastgezin heeft meer te besteden. Het gezin heeft een organisatie voor HIV patienten, o.a. voor onderwijs, voedsel en medicatie. Van de vorige vrijwilliger had ik geld gekregen om eten te kopen, dus zaterdag met de moeder mee naar de markt om rijst, olie en vis te kopen. De patienten hebben veel en stevig voedsel nodig naast hun medicatie. Helaas is dit bijna nooit beschikbaar. Ze zijn daarom ook zeker opzoek naar sponsoren, voel je je geroepen of heb je iets over deze maand, stuur me dan een berichtje ;). Zondag was het tijd om naar de (katholieke) kerk te gaan, heel bijzonder! Tussen de dienst hier in Ghana en NL zitten toch best wel wat verschillen als in: wauw ik keek mijn ogen uit! Een swingende pastor, offers en een collecte per geboortedag van de week. Daarna nog een lokale drank geprobeerd, gedronken uit een kalabas :) Het is gewoon leuk om alles te zien en ervaren! 's Avonds vierden we de verjaardag van het 2e meisje, lekker avond eten en een ware taart/cake. Het voelt bijna een beetje als NL, alleen zonder cadeaus. Deze week begin ik in het weeshuis, ben heel benieuwd! Veel liefs en groetjes Nienke