Het gaat snel

Week 10 alweer voorbij, dat betekent nog maar 2 weekjes te gaan. Aan de ene kant echt jammer, ik voel me hier wel op mn gemak! In het weeshuis weet ik nu de weg, ik weet wat ik kan doen, en welke kinderen wat leuk vinden etc. Maar natuurlijk zou elke dag stromend water, elektriciteit en je 'eigen' eten ook wel weer fijn zijn :)
Vorige week zondag ben ik met mijn gastzusje (Alfreda) naar een Lake Bosomtwe geweest om te zwemmen. Oh, ik dacht echt wel even aan de GGD bezoekjes over wat wel en niet te doen, het water was smerig! Maar wat was het leuk om mijn gastzusje zo blij te zien. We kochten een zwemband en ze heeft de hele middag gezwommen en gespeeld. Kinderen van 11 jaar helpen hier met koken, schoonmaken en zorgen voor hun broertje en zusjes, spelen past niet in deze rij.
Maandag en de rest van de week in het weeshuis geweest, geholpen op de school, met huiswerk en elke middag weer gelezen met een paar kinderen. Het is zo leuk om te merken dat ze vooruit gaan met lezen. Vooral het jongetje (Akwasi), die ik echt graag mag, gaat zo goed! In de klas is hij vaak stil en niet zo gemotiveerd. Terwijl met een beetje aandacht en door zijn interesses te betrekken, hij echt wel gemotiveerd is. Ik zou hem zo graag meenemen naar NL! Deze week was de eerste vrijwilliger van het weeshuis op bezoek samen met haar moeder. Ze hebben veel voor het weeshuis gedaan, echt goed om te horen. Nu, 13 jaar later, zien zij vooral vooruitgang, het is schoon, kinderen spelen meer en worden niet meer echt geslagen. Ook was het fijn om te praten en je ideeen te delen, omdat zij de verschillen tussen Ghana en NL kennen. Vrijdagavond had ik te maken met z'n cultuur verschil. Mijn gastouders hebben een organisatie voor HIV patienten, ze zijn ook vrijwilligers. Een Ghanees die zich inzet voor de organisatie is David. Ik had hem al wel eens thuis ontmoet, maar niets bijzonders. Dinsdagavond was hij weer langs gekomen, maar ik was niet thuis. Evelyn (mijn gastmoeder) vertelde dat hij was geweest en dat hij mij wou spreken. Ik zo, oke, ik bel wel even. Hij wou iets afspreken, normaal zeg ik altijd nee, maar ik dacht de familie kent hem, ik kan ook wel eens iets doen buiten het weeshuis. Nou ik heb het geweten, het eerste (en enige) drankje was nog niet op, of het bloedserieuse huwelijksaanzoek was gedaan. Ik moest echt zo mijn best doen om niet te lachen, zo serieus was hij! Tjee, echt weer z'n moment van wat moet ik nu. Uiteindelijk zo beleefd mogelijk duidelijk gemaakt dat ik het niet wil. De rest van het weekend weer social integration gegeven in het weeshuis (het onderwerp ziektes deze keer) en vooral gezocht naar cadeaus, in Bekwai en Kumasi. Komende week is namelijk alweer mijn laatste week in het gastgezin en weeshuis. Cadeaus kopen is best lastig hier, vooral de basis dingen zijn te koop, maar leuke cadeaus zijn moeilijk te bedenken. Zondag heb ik alvast afscheid genomen van het oudste gastzusje dat nog thuis woonde (Adelaide). Zij is 15 jaar en klaar met de middelbare school. Ze gaat nu naar de kookschool in Kumasi, alle potten, pannen, uniformen voor elke gelegenheid, bezems en matras werden in de auto gelegd. Na een kort gebed van de moeder vertrokken ze, bijzonder om te zien. Ze komt met kerstmis pas weer thuis, is nooit eerder van huis geweest, maar niemand die een traan liet toen ze wegreden. De cultuurverschillen zijn dan merkbaar, waar je in NL nooit bij stil staat en als vanzelfsprekend vindt, realiseer je hier echt wel goed wat cultuur is haha. Deze week de laatste week in het weeshuis, ben weer benieuwd!